Help:Reading (Polski)

Ponieważ zdecydowana większość ArchWiki zawiera wskazówki, które mogą wymagać wyjaśnienia dla nowych użytkowników Arch Linuxa (lub ogólnie GNU/Linuksa), opis tych podstawowych procedur został napisany zarówno w celu uniknięcia nieporozumień przy asymilacji artykułów, jak i w celu powstrzymania powtórzeń w samej treści.

Organizacja

Większość artykułów w ArchWiki nie podejmuje prób wprowadzenia całościowego wprowadzenia do jednego tematu; zamiast tego są napisane zgodnie z zasadą DRY, przy założeniu, że użytkownik będzie szukał i czytał każdy materiał pomocniczy, którego jeszcze nie rozumie. O ile jest to możliwe, taki materiał pomocniczy jest wskazany w artykule za pomocą specjalnego formatowania, patrz #Formatowanie.

Z powodu tej organizacji może być konieczne zbadanie kilku powiązanych źródeł w celu pełnego zrozumienia artykułu na ArchWiki. W szczególności użytkownicy, którzy są nowi w świecie Arch Linuxa (lub ogólnie GNU/Linuxa) powinni liczyć się z czytaniem dużej liczby artykułów nawet przy rozwiązywaniu prostych problemów. Szczególnie ważne jest zapoznanie się z materiałem pomocniczym przed próbą uzyskania dodatkowej pomocy od innych użytkowników.

Formatowanie

• link do sekcji w obecnym artykule: #Organizacja
• link do innego artykuły na ArchWiki
• link do zewnętrznej strony
• link do strony man: intro(1)
• strona man która jest dostępna tylko offline: foo(1)
• link do pakietu w oficjalnym repozytorium: foobar
• link do pakietu w AUR: foobar^AUR

Zwykły użytkownik czy root

Niektóre linie są napisane jako tak:

# mkinitcpio -p linux

Inne mogą mieć inny prefiks:

$ makepkg -s

Znak hash (#) wskazuje, że polecenie musi być uruchomione jako root, podczas gdy znak dolara ($) pokazuje, że polecenie powinno być uruchamiane jako zwykły użytkownik.

Note: Polecenia poprzedzone prefiksem # mają być wykonane z powłoki roota, do której można na przykład łatwo uzyskać dostęp za pomocą sudo -i. Uruchamianie sudo komenda z nieuprzywilejowanej powłoki zamiast komenda z powłoki roota będzie działało w większości przypadków, z pewnymi godnymi uwagi wyjątkami, takimi jak redirection i command substitution, które bezwzględnie wymagają powłoki roota. Zobacz także sudo.

Godny uwagi wyjątek, na który należy zwrócić uwagę:

# Ten alias powoduje, że ls jest wyświetlony z kolorami
alias ls='ls --color=auto'

W tym przykładzie kontekst hash informuje, że nie należy go uruchamiać jako polecenia W tym przypadku hash oznacza "komentarz". Komentarz może być tekstem objaśniającym, który nie będzie interpretowany przez powiązany program.

Po dalszej analizie znaki "do oddania" zawierają wielką literę po znaku #. Zwykle komendy Unixa nie są tak pisane i przez większość czasu są krótkimi skrótami zamiast pełnych angielskich słów (np. "Copy" (Kopiuj) staje się "cp").

Jednak większość artykułów ułatwia to rozpoznanie, powiadamiając o tym czytelnika:

Dołącz do do :

# Ten alias powoduje, że ls jest wyświetlony z kolorami
alias ls='ls --color=auto

Dołącz do, dodaj, stwórz, zedytuj

Kiedy jesteś poproszony o dołączenie do, dodania do, stworzenia, lub zedytowania jednego lub więcej plików, zakłada się, że powinieneś użyć jednej z poniższych metod.

Aby stworzyć lub zmodyfikować pliki wielowierszowe, zaleca się użycie edytora tesktowego. Na przykład korzystając z nano polecenie do edycji pliku to:

 # nano /etc/bash.bashrc

Aby stworzyć lub zastąpić plik pojedyńczą liniją, łatwiejsze może być użycie przekierowania wyjścia. Poniższy przykład tworzy lub zastępuje zawartość pliku tekstem .

# echo mojanazwahosta > /etc/hostname

Przekierowanie wyjścia może być również użyte do dołączenia tekstu do pliku. Poniższy przykład dołącza tekst [niestandardowe-repo] do pliku /etc/pacman.conf.

# echo "[niestandardowe-repo]" >> /etc/pacman.conf

Kiedy jesteś poproszony o stworzenie directories, use the mkdir command:

# mkdir /mnt/boot

Stwórz plik wykonywalnym

Po stworzeniu pliku, jeśli ma być uruchamiany jako skrypt (ręcznie lub wywołany przez inny program), musi być ustawiony jako plik wykonywalny, na przykład:

$ chmod +x ciekawy-skrypt

Zobacz chmod. Niektóre aplikacje jak menadżery plików mogą zawierać opcje żeby zrobić to samo.

Instalowanie pakietów

Gdy artykuł zachęca do zainstalowania niektórych pakietów w tradycyjny sposób, nie będzie wskazywał szczegółowych instrukcji jak to zrobić, zamiast tego po prostu wymieni nazwy pakietów do zainstalowania.

Poniższe podroździały zawierają przegląd ogólnych procedur instalacyjnych w zależności od rodzaju paczki.

Oficjalne pakiety

W przypadku pakietów z oficjalnych repozytoriów przeczytasz coś takiego:

Zainstaluj pakiet foobar.

To znaczy że masz musisz uruchomić:

# pacman -S foobar

Artykuł pacman (Polski) zawiera szczegółowe wyjaśnienia, jak radzić sobie z zarządzaniem pakietami w Arch Linuxie.

Arch User Repository

Dla pakietów z Arch User Repository (AUR) przeczytasz coś takiego:

Zainstaluj pakiet foobar^AUR.

Oznacza to, że musisz kliknąć link foobar^AUR, pobrać archiwum PKGBUILD, wypakować je, zweryfikować zawartość i wkońcu uruchomić w tym samym folderze:

$ makepkg -sri

Artykuł Arch User Repository zawiera wszystkie szczegółowe wyjaśnienia i najlepsze praktyki dotyczące pakietów AUR.

Kontrolowanie usług systemd

Gdy artykuł zachęca do "uruchomienia", "włączenia", "zatrzymania" lub "ponownego uruchomienia" niektórych jednostek systemowych (np. Usługi), nie wskaże jednak on szczegółowych instrukcji, ale zamiast tego zobaczycie coś takiego:

Włącz .

To oznacza że musisz uruchomić:

# systemctl start przykład.service

Link start poprowadzi cię do artykułu o systemd, który zawiera wszystkie szczegółowe wyjaśnienia, jak radzić sobie z jednostkami systemd w Arch Linux.

Konfiguracja ogólnosystemowa kontra jednego użytkownika

Należy pamiętać, że istnieją dwa różne rodzaje konfiguracji w systemie GNU/Linux. Konfiguracja "systemowa" dotyczy wszystkich użytkowników. Ponieważ ogólnosystemowe ustawienia są zwykle zlokalizowane w katalogu , uprawnienia roota (administratora) są wymagane, aby je zedytować. Na przykład, aby zastosować ustawienie Bash, które dotyczy wszystkich użytkowników, należy zmodyfikować .

"Konfiguracja" specyficzna dla użytkownika wpływa tylko na jednego użytkownika. Pliki dotfiles są używane do konfiguracji specyficznej dla danego użytkownika. Na przykład plik jest specyficznym dla użytkownika plikiem konfiguracyjnym. Pomysłem tego jest to, że każdy użytkownik może zdefiniować własne ustawienia, takie jak aliasy, funkcje i inne interaktywne funkcje, takie jak np. wygląd powłoki bash, bez zmieniana ustawień innych użytkowników.

Powszechne pliki powłoki

Bash i inne powłoki zgodne z Bourne, takie jak Zsh, uruchamiają pliki w zależności od tego, czy powłoka jest powłoką logowania czy też powłoką interaktywną. Aby uzyskać bardziej szczegółowe informacje, zobacz Bash#Configuration files i Zsh#Startup/Shutdown files.

Pseudo-zmienne w przykładach kodu

Niektóre bloki kodu mogą zawierać tak zwane pseudo-zmienne, które, jak sama nazwa wskazuje, nie są rzeczywistymi zmiennymi używanymi w kodzie. Zamiast tego są one ogólnymi symbolami zastępczymi i muszą być ręcznie zastąpione przez specyficzne dla systemu elementy konfiguracyjne, zanim kod będzie mógł być uruchamiany lub analizowany. Typowe powłoki, takie jak bash i zsh, dostarczają uzupełnianie poprzez kliknięcie TAB, aby automatycznie uzupełniać parametry dla typowych poleceń, takich jak systemctl.

W artykułach zgodnych z Help:Style/Formatting and punctuation "pseudo-zmienne" są sformatowane kursywą. Na przykład:

• Uruchom dla interfejsu sieciowego zidentyfikowanego na wyjściu z komendy .

W tym przypadku 'nazwa_interfejsu} jest używany jako symbol zastępczy "pseudo-zmiennej" w systemowej jednostce szablonu. Wszystkie systemowe jednostki szablonów, które można rozpoznać po znaku @, wymagają argumentu jako element konfiguracyjny specyficzny dla systemu. Zobacz Systemd#Using units.

• Polecenie można uruchomić jako root, aby wyczyścić partycję o określonych parametrach.

W tym przypadku "pseudo-zmienne" są używane do opisania parametrów, które muszą zostać zastąpione. Szczegółowe informacje na temat ich zbierania są omówione w rozdziale Securely wipe disk#Calculate blocks to wipe manually, który zawiera to polecenie.

W przypadku przykładów plików wklejanie pseudo-zmiennych w rzeczywistych plikach konfiguracyjnych może spowodować uszkodzenie programów, które ich używają.

Elipsy

W większości przypadków elipsy () nie są częścią rzeczywistej zawartości pliku lub składnią kodu, a zamiast tego reprezentują pominięty lub opcjonalny tekst, który nie jest istotny dla omawianego tematu.

Na przykład lub:

Pamiętaj jednak, że w kilku przypadkach elipsy mogą być znaczącą częścią składni kodu: uważni użytkownicy będą mogli łatwo rozpoznać te przypadki przez kontekst.